Vervolg Nepal dag 2 op kantoor

Dat lijkt wat he, ja heb deze week een eigen kantoor om in te werken. Wel heerlijk, zonder gestoord te worden door kunnen werken. Gisteren geeinigd met het trieste bericht dat de kennis van Rianne zo plotseling overleden is. Ja dat is vreselijk, het is hier de gewoonte dat de overledene hier dezelfde dag gecremeerd of begraven wordt. Nu zijn deze mensen christenen en willen dus begraven worden. Hier in Kathmandu is geen begraafplaats voor christenen. Zij moesten nadat de dienst in de middag gehouden werd 5 uur rijden naar een begraafplaats. Ja dat kunnen wij ons al niet voorstellen en dan hoe rijden. Niet op van die luxe wegen als bij ons, maar op hobbel en bobbelwegen. Dat mocht ik zelf aan het eind van de middag ook weer merken. Ik moets mijn dollars inwisselen voor roepies (het betaalmiddel hier). Iemand van ECEC ging met me mee. Hij kon een klein beetje Engels. Eigenlijk zou hij me op een scooter rijden. Daar zag ik eerlijk gezegd wel tegenop en was dan ook blij dat ik met de auto mocht. Ook dat is een ervaring apart. Het krioelt van de scootertjes en gaan je links en rechts voorbij. Je rijdt links, nu ja rijden? Rijdt, remt, toetert, rijdt, remt, toetert en ga zo door. Die Nepalees lachte zich slap dat ik zei dat als het zo bij ons zou gaan er om de haverklap een accident zou zijn. Geen stoplichten, op erg drukke kruispunten soms een agent. Maar waarvoor deze er staat is mij een raadsel, ze crossen kris kras langs hem heen. Toen naar het wisselkantoor. Een klein hokje met een toonbankje, alleraardigst meisje dat me hielp. Ze was erg geinteresseerd en vroeg of ik uit Holland kwam? Moest paspoort laten zien en toen was het goed. Ik wisselde en geloofde maar dat ik genoeg roepies meekreeg. Weet ik veel hoe ze er uit zien. Later bleek het prima te kloppen. Toen werd ik met auto teruggebracht, luxe he? Thuis was de andere vriendin van Rianne, zij werkt als directeur in een ziekenhuis in Manzen, hier 12 uur rijden vandaan. Ze is deze week ook in Kathmandu en slaapt ook bij Rianne. Ik kan zo mijn gebrekkige Engels op en top uitproberen. Zij was al thuis en riep al vanaf het balkon of ik de sleutel had? Ik? Nee, die lag op afgesproken plaats, niet dus. En nu? Het kan nog wel even duren voor Rianne er weer is. We besluiten haar te smssen en gaan zelf even wat drinken in een restaurantje. Daar krijgen we na een half uur bericht dat de huisbaas thuis is en een sleutel heeft. Het wordt later en later, we eten deze keer maar even een broodje met gebakken ei. Ik had 's middags al momo's gehad. Warm en gestoomd met enorm scherpe saus. Zat volgens geleerden kip in?? Ik herkende het niet, maar was goed te eten. In de avond krijgen we bericht dat Rianne waarschijnlijk niet thuis komt. De reis moest nog terug, weer 5 uur dus en dat in het donker. Om 23.00 uur toch bericht dat ze komt, maar met de moeder. Of we bedden in woonkamer willen klaarleggen. Dat doen we. Pas om half 3 in de nacht komen ze aan. heel verdrietig maar heel fijn dat Rianne ze zo kan opvangen. Ik heb koffie en thee gezet, dat is het enige dat ik kon doen. De kinderen waren er ook nog dus een vol huis. Om 3 uur naar bed voor nog een korte rust. Om 8 uur wil ik naar kantoor om aan het werk te gaan. Dat is gelukt en heb het alleen gevonden. Eerst een gesprek gehad en daarn met het verslag bezig. Nu het is nu 17.00 uur. Ik vind het mooi geweest, morgen is er weer een dag. Tot gauw