Nepal 7

Nepal 7
Wat een weekend, wat een ervaring in een heel ander Nepal dan ik tot nu gezien heb. Er is hier toch nog luxe te bekennen, maar ook nog groter armoede. Ik heb deze tegenstelling nogmaals mee mogen maken dit weekend. Nadat ik zaterdagmorgen eerst weer in de Nepalese kerk ben geweest, waar ik nu ook de zondagschool heb meegemaakt, zijn we naar huis gegaan om de spullen te pakken die mee moeten tijdens het weekend. Die zondagschool wordt gehouden in een huiskamer van 4 bij 2 en half. Deze kamer wordt beschikbaar gesteld door de evangelist van de kerk. Het is een kamer waar hij dus woont, kookt en slaapt. Daar zitten de 15/16 jarigen bij elkaar om met elkaar te zingen en dat is echt mooi hoor, dat kunnen ze en daarna met elkaar over een Bijbelgedeelte te praten met elkaar. Dus thuis spulletjes pakken en lunchen en om 14.00 uur op weg. Eerst weer door het drukke verkeer van de stad en vervolgens omhoog de bergen in. En daar zie je dus de natuur waarop de mensen verliefd zijn. Wat een ongerepte natuur, mooi hoor. Allemaal rijstvelden en groen dat het er is. En zo kronkelen we naar boven over de smalle weggetjes. We haalden nog een grote toeristenbus in, waarbij ik hoe hoger we kwamen steeds moest denken, hoe gaat die bus het toch redden. Weet uiteindelijk ook niet of hij boven is gekomen, maar dat zal wel. Rianne zei dat dat gewoon was. Ik keek soms een diepte in dat ik dacht dat zou ik zelf nooit gedurfd hebben, maar ja dan zieje deze mooie vergezichten ook niet en de auto kan het aan. In het dorp Nagarkot aangekomen gaan we even de auto uit om een school van binnen te bekijken. De kinderen zijn vrij omdat het zaterdag is, maar sommige deuren staan gewoon open, andere zijn dicht, maar dan zijn er wel raampjes kapot waardoor ik een foto kan maken. Maar ja er valt ook werkelijk niets te halen. Er staan wat bankjes en een bord om op te schrijven. Je ziet nergens boeken, schriften of speelgoed. Echt ze hebben helemaal niets. Hoe kun je hier goed onderwijs geven? Goed om te zien hoe rijk wij eigenlijk zijn, als ik dit zie hebben wij werkelijk overvloed. Dan op weg naar het hotel, als we de parkeerplaats oprijden proef je al gelijk luxe. We worden naar onze kamer gebracht. We hebben allebei zoiets van wauw, dat het hier ook bestaat. Een heel royale kamer met 2 grote bedden en heerlijke matrassen een heerlijke douche, tv en een uitzicht zal ik je vertellen! We kijken helemaal uit op de Himalaya. We besluiten morgen de wekker op half 6 te zetten om zonsopgang mee te maken. Eerst maar heerlijk douchen en dan dineren. Heel luxe allemaal. ’s Avonds een filmpje kijken en om 24.00 uur de dopjes dicht. Om 5 voor half 6 gaat mijn wekker, heb heerlijk geslapen, geen geblaf en geen gerinkel. Dan het balkon op, wat mooi, je ziet de besneeuwde toppen van de Himalaya. Snel foto’s maken en wat een rust. Dan gaan we naar het dakterras. We zijn niet de enige, dit gebeurt vaker. Maar hoe gek, binnen 5 minuten geen berg meer te zien. Zitten we midden in de wolken. Dan nog maar even proberen te slapen. Mij lukt het niet maar Rianne wel. Ontbijten en nog even naar de kamer, waar ik ga lezen en Rianne nog even slaapt, dat is goed ook zal later op de dag blijken. Om kwart over 12 rijden we bij het hotel weg om nog hoger te gaan naar een uitkijkpunt. Mooi, maar helaas zijn de hoogste toppen verstopt. Als we weer naar beneden gaan wil Rianne mij langs een andere weg dan we gekomen zijn terugrijden. We gaan dan ook een dorpje zien, waar echt nog heel primitief wordt geleefd.`We rijden omhoog en hebben al snel door dat de weg er niet beter op wordt. We gaan door, het was vreselijk wat een weg, hele grote gaten en kuilen. Op een gegeven moment, wil de auto niet voor en achteruit. Bij mijn slaat de paniek lichtelijk toe. Rianne blijft rustig, geen nood en ze stapt uit de auto, doet wat aan de wielen en gebruikt de 2e pook. Ik heb voorwielaandrijving hoor en daar gaan we weer. Wat een opluchting. Als we in het dorpje komen zie je het al. Wat een armoe, we drinken daar thee en hebben veel bekijks. De geiten, koeien, kippen en honden lopen zo los door het straatje. Dan de weg vervolgen, we kunnen maar met een gangetje van 10 a 20 naar beneden, maar we komen er. Onderweg nog een school tegen gekomen die we mochten bekijken. De kinderen in de klas vonden het heel interessant dat we er waren. Ze vinden het ook leuk om op de foto te komen. In een klas, een kleuterklas zaten de kids braaf in hun bankjes en weet je wat ze de hele dag doen? Ze hebben een schriftje en een potloodje en daar zitten ze de hele dag letters en cijfers in te schrijven. Kleuters, kunnen jullie het je voorstellen? Geen speelgoed, geen ontwikkelingsmateriaal, geen tekenpapier, geen spellessen. Wat een armoe, hoe moet het in het land anders worden als de kinderen niet op een ander manier onderwijs wordt gegeven? Daar is ECEC ook heel hard mee aan het werk, om de directeuren en de leerkrachten er van te doordringen dat het anders kan en moet. De leerkracht is hier ook echt een ondergeschikt baantje, ze verdienen ook maar een schijntje, omdat het hier niet belangrijk genoeg wordt bevonden. Ik hoorde dat ze een keer 50 a 60 euro verdienen. En dan klagen wij wel eens dat we steeds op het loon blijven staan, waar hebben we het over. Het is hier echt werken om te overleven. In Kathmandu rijden we naar het toeristen winkelgedeelte, leuk om te zien en daar eten we een hapje. Ik kan vanavond wel slapen en ik kan er na zo’n weekend weer fris tegenaan. Toby